En iyisi de, o müzede, herşeyin herzaman tam olduğu yerde durmasıydı. Kimse yerinden kıpırdamazdı. Oraya yüzbin kez gidebilirdin, ve o Eskimo hâlâ o iki balığı tam o anda yakalamış olurdu, kuşlar hâlâ güneye doğru yolda olurlardı, geyikler, o güzel çatallı boynuzlarıyla ve güzel, sıska bacaklarıyla, hâlâ o delikten su içiyor olurlardı, ve o çıplak göğüslü kızılderili kadın hâlâ o aynı battaniyeyi dokuyor olurdu. Kimse farklı olmazdı. Tek farklı olan sen olurdun. Şu kadar büyümüşsün falan diye de değil. Ondan değil.
(Kitabın İçinden)
[...] das Problem einer Weltbeschaffenheit ohne Rücksicht auf unserer wahrnehmenden seelischen Apparat [ist] eine leere Abstraktion, ohne praktisches Interesse.
Freud, Die Zukunft einer Illusion, X (1927)
[...] dünyanın nasıl bir yapısı olduğu sorunu, bizim algılayan ruhsal düzeneğimiz hesaba katılmaksızın, boş bir soyutlamadır, kılgısal bir önemi de yoktur.
Başlığı sonradan düşünüp koydum.
Gerçi başından beri, düşündüklerimin &ldquoben&ldquoin (ben&rsquoim...) çevresinde döneneceği belliydi ama, verimli olacağa benzer bir eğretilemeden yolaçıkan ilk irdeleme, ana metinde, her ele alışımda, kendi kendine biçimlendi yıllar içinde de, kendi &rsquoönce&rsquosini ve &rsquosonra&rsquosını bularak, en eski yazdıklarıma yaşadıklarımın &rsquoarka&rsquosına ve &rsquoönü&rsquone kadar geri gitti bir de, tabiî, kendisinden önceki dokuz cilt içinde kapsanmış şu kadar kitabın onuncu cildi olmanın ağır sorumluluğunu yüklenmeğe kalkıştı &rsquoüzerine vazife&rsquoymiş gibi!...
Halbuki, her seferinde, o anda (&rsquoşimdi-burada&rsquo) içinde bulunduğum konum belirleyici olmalıydı, yazdığım üzerinde
öyle de oldu gerçi ama, gene, her seferinde de, metinler &rsquogenel-geçer&rsquo bir niteliğe bürünmeğe yeltendiler.
Buna izin vermemeğe çalıştım ne kadar becerebildim, bilmem : başından beri biraz belirsiz bir biçimde belki yalnızca bir tür ses içeren bir &rsquogramer&rsquo yapısı olarak kendime koyduğum yazış biçiminden sapmamağa çalıştım ama, metinlerin, birçok noktada, hem de çok sık, benim denetimimi de, kendime koyduğum ölçüleri de, zorladıklarının farkındayım.
(Özellikle, kitabı bütünlemek işleminde kullandığım &rsquomotto&rsquoları belirlemek seçmek ve ayıklamak, konusunda (hele, Edip Cansever&rsquoden alıntılamak istediklerimde), beni zorlayan kararsızlıkların (: acaba yalnızca alıntıları verip metinden vaz mı geçmeli?...) ve sonunda verdiğim kararların okuru da, benim kadar &rsquofazla&rsquo yormayacağını yormamasını umuyorum...)
Bütün bunlara karşın, bu başlık altında biraraya gelen metin toplamı, gene de, alışılmış anlamında, &rsquoözyaşamöyküsel&rsquo değildir : dikkatli okur, bu kitap içindeki metinlerin &rsquobirinci şahıs&rsquota olduğunu ama, &ldquobenlik&ldquo sözcüğünün bir kavram niteleyici anlamında geçmediğini, görecektir.
Bir de şunu: bu metinlerde ne görürse görsün, ya da gördüğünü sansın, bunun, kendi gördüğü göreceği, görebildiği kendine ait birşey olduğunu : yani, kitabın, aslında &rsquoikinci yani, işte, &rsquoüçüncü şahıs&rsquota olduğunu...
o.a.
Gümüşsuyu
23 Eylül 2002/23 Mart 2005
(Benlik, s. 12-13)