&ldquoÇeviren Latif Demirci&ldquo, Batı resminden aşina olduğumuz kimi resimlerin Latifçesi. Bir resim çevirisi... Başka dillerden kitaplar Türkçe&rsquoye çevrilebiliyorsa resimler niye çevrilmesin?
Çizerin toplam 60 çalışmasını kapsayan albüm, Botticelli&rsquoden Hockney&rsquoe Resim Sanatından muzip bir kesit sunuyor. Arada kimler yok ki: Rembrandt, Basille, Manet, van Gogh, Cezanne, Picasso, Matisse, Lautrec aynı zamanda Egon Schiele, Valadon, Frida Kahlo, Hopper, Hockney gibi yirminci yüzyıl isimleri...
Murat Belge, albümün sunuşunda yer alan yazısında şunu söylüyor:
&ldquoLatifin bu kendine özgü &rsquoyeniden üretiminde&rsquo ya da &rsquokopyalarında&rsquo, ilkin, bir adapte etme ve yerelleştime çabası var gibi görünüyor. Bazille&rsquoin dere kıyısında eğlenen figürleri, o halleriyle, dünyanın ortak belleğine yerleşmişler, öylece evrenselleşmişler. Onları alıp Kocamustafapaşa&rsquonın yokuşlarından Samatya kıyısına indirince, evrenselden yerele götürmüş olmuyor musunuz? Belki biraz öyle. Ama belki de değil. Çünkü zaten onlar da aslında yerel. Onlar Seine kıyısında güneşlenirken, birileri de Samatya kıyısında güneşleniyordu. Bu ikincileri çizen olmadığı için hakları yendi - zaten bütün hayatlrı yoksunluk içinde geçmişti, yoksunluğun ne olduğunu bile yeterince öğrenemeden. Dolayısıyla Latif o Fransız delikanlılarını ve bütün ötekileri Altımermer gerçekliğine tercüme ediyor: İskambilciler bir el de Arapkir kıraathanesinde oynuyorlar Matisse&rsquoin kadın bacağını bir de Cerrahpaşa üslubunda kaşıyor Haseki&rsquoli kasap
İbrahim&rsquoin İshak, baba korkusuyla debelenmeden durmaya çalışıyor Davutpaşa&rsquolı potansiyel oğlan, evde yalnız kaldığı bir gün, poposunu açık havaya veriyor. Mahallede bu işler olurken Latif&rsquoin gözünde bir ışıltı, ağzının kenarında bir gülümseme başlangıcı var.&ldquo
(Arka Kapak)