&ldquoIrza geçmeyi çocuklara bile yapar oldu namussuzlar! Her yeri karakol haline getirdiler. Eli silah tutan erkekler, sabah akşam sabah akşam onları ziyarete gidecekmiş.&ldquo
Serra atıldı:
&ldquoE bizde gidelim şu karakollara abam, köpeklere olan hasretimizi oracıkta gösteririz.
Kahkalar çadırı inletirken o devam etti:
&ldquoSalt erkekleri yiğit diye bellemişken bizde cehennem meyvelerine kurşunlardan bir serenat yaparız. Ben gönüllüyüm.&ldquo
Kızlarının hepsi Bizdeeeeeeee! Diye haykırırken Seher Hanım gülen yüzüne muzip bakışlarını da ekledi.
&ldquoSeranadı anca karakolun içindekilere yapabilirsiniz. Dışarı çıktığınızda size onlar öyle allı pullu bir cenaze töreni yaparlarki dudaklarınız uçuklar.&ldquo
&ldquoHah ha hayyyyy!&ldquo
Ayşe Hanım katıla katıla gülüyordu.
&ldquoBu çok iyiydi. Bana ilaç gibi geldi.&ldquo
&ldquoHazır ilaçlarınızı Serra&rsquonın elinden almışken, bende yüreklerinizi soğutmadan muştu vereyim bari. Buradaki karakollara değil ama iki gün sonra Teğmen Mustafa Efendinin bölüğüyle birlikte domuz kaledeki şu erkekleri yiğit belleyenlerin karakoluna o dediğiniz seranatı yapacağız.&ldquo
&ldquoAllaaaaaaaaaaaaaaaah.&ldquo
Cephelerde, doyuncaya kadar toprak ölünceye kadar vefa vardı. Toprağa karışanlar Bahtiyar, yüreğinin yüceliğini yakasında taşıyan biri ise vefasızca çırılçıplaktı.
(Tanıtım Bülteninden)