Şiir, fıkra ve hikâyeleri yanında spor yazıları ile tanınan Sadık Söztutan, akıcı üslubuyla kendi okuyucu kitlesini oluşturmayı başarmış bir kalem.
Alışık olduğunuz Söztutan üslubunun en yeni örnekleriyle dolu bir eser: Gülenlerin Ağlayanlara Borcu Var.
&ldquoBeni unutma...
Aslında dünyanın en acıklı cümlesidir &rsquoBeni unutma.&rsquo
Ölmek her şeyi bitirir, ama &rsquoBeni unutma&rsquo diye vedalaşmak...
Yaşadığını bile bile, aynı yer kürenin üstünde olduğunu hatırlaya hatırlaya bir daha görüşememek...
Ölenin ardından yaşanan yoğun acının da bir sonu vardır.
Ama gidenin ardından duyulan acı, hayat sürdükçe devam eder.
Filmlerde neden hep ayrılık vardır?
Mutlu insanın öyküsü olmadığı için mi?
Ya fotoğraflar...
Ah o unutulmuşluğun hüznünü taşıyan solgun suratlar... Dalgın bakışlar...
Fotoğrafçının sandalyesine oturduğunda, verdiğin o pozun, o duru ve kuru bakışın, bir gün bir gazetede ölüm resmi olarak kullanılacağını hiç düşünür müsün?
Ya da, bir cinayetin, bir trafik kazasının yere serdiği cesedin üzerindeki gazete örtüsünde görüneceğini?
Fotoğraftaki yüzler neden hep mutsuz?
Neden kat kat melankoli tütüyor açtığın her albüm sayfasından?
Gidenlere mi üzülmeli, kalanlara mı?
Yol aynı yol... Hepimiz geçip gidiyoruz işte... Kimi düşe kalka, kimi refah içinde... Ama son, aynı son...
Sana &rsquoBeni unutma&rsquo diyeceğim demesine de... &rsquozaman&rsquo diye korkunç bir rakibim var biliyorum, nasıl başaracaksın bunu?
Hayat böyle... Yaşanılır ve unutulur.
Her geçen gün, her tükenen saat, hâtıraların üstüne kürek kürek unutkanlık atar.
Ve korkarım, &rsquoBaki kalan bu kubbede hoş bir sâdâ&rsquo bile değil...
Ben sana &rsquobeni unutma&rsquo demiyorum sevgili arkadaşım, bana dua et yeter.&ldquo
(Tanıtım Bülteninden)