Herkes Kadar&rsquodaki öyküler gücünü yalınlığından alıyor. Yüksek sesle konuşmuyor kahramanlar dışarıdaki dünyadan kaçmak için değil, kendi içdünyalarına bakarak yaşananı daha derinden anlamak, kavramak için yapıyorlar bunu. Behçet Çelik, öykülerinin dilini de, kahramanlarını da okurun düş gücünün akışına bırakıyor. Böylece her kuşakta yeniden okunacak, değerlendirilecek metinler çıkıyor ortaya.
&ldquoBehçet Çelik&rsquoin öykü başlangıçları tatminsizlik duygusu yaratmıyor, çünkü devamın da kendi atılımları, kendi ustalıkları var onda. Maupassant&rsquoda, Çehov&rsquoda ve özellikle onun Amerikalı uzantısı sayılan Raymond Carver&rsquoda olduğu gibi, eksiltiler de enerji veriyor Çelik&rsquoin öykülerine, sezdirilmiş ama söylenmeden bırakılmış şeyler.&ldquo
-Orhan Koçak-Virgül, Mayıs 2002
&ldquoBütün öykülerde hâkim olan &rsquoben&rsquo merkezli anlatım nedeni ile kitapta bir bütünsellik havası ortaya çıksa da, her hikâyede farklı farklı kişilere odaklanıyor yazar, ama bütün bu farklı hikâye kahramanları, hayatta artık bir hikâyesi kalmayan insanlar olarak aynılaşıyorlar. Onların hikâyeleri geçmişte, hayatı coşku ve umut dolu yaşadıkları o gençlik günlerinde (...) başlamış ve bitmiş... Çelik, ağdalı bir geçmiş güzellemesine kaçmadan, iş hayatını, insan ilişkilerini ve bizzat varoluş biçimlerini sorguluyor, bundan böyle yaşanılacak şiirsel bir hikâyenin imkânsızlığını hissettiriyor okuyucuya.&ldquo
-A. Ömer Türkeş-Radikal Kitap, 29 Mart 2002
(Tanıtım Bülteninden)