Ondokuzuncu yüzyılın ikinci yarısından itibaren önce İran&rsquoı hemen sonra da Osmanlı devletini meşgul eden ve bilahire Bahâîlik ismiyle anılacak olan Bâbîlik, Esas olarak şiilikten ve şiilikdeki mehdi inancından yola çıkmışsa da daha sonra bütün semavî dinleri birleştirdiğini iddia eden yeni bir din haline gelmiştir. 1860&rsquolardan Osmanlı devletinin yıkılışına kadar Osmanlı devletinde mecburi ikamete tabi tutulan Bahâîler, kendilerini müslümanlık dairesi içerisinde göstermişler ve bu durum Osmanlı aydınları ve idarecilerini de tereddüdlere sevk etmiştir. Osmanlı devletinin yıkılışından sonra daha rahat hareket etmeye başlayan Bahâîler inançlarını daha net bir şekilde ortaya koymuşlardır. Okuyuculara takdim edilen Süleyman Nazif&rsquoin &ldquoNâsıruddin Şah ve Bâbîler&rdquoi müellifin  müşahedelerine ve duyduklarına da yer vermesi itibarı ile de önemlidir. Süleyman Nazif&rsquoin de eserinde işaret ettiği Mehmed Behcet [Yazar] ve Refik Temîmî&rsquonin birlikte hazırladıkları &ldquoBeyrut vilayeti&rdquo isimli eserin birinci cildinde yer alan &ldquoBâbîler ve Babizm&rdquo ile &ldquoBâbîler ve babizm hakkında tedkikat-ı mahalliyye&rdquo bölümleri müstesna metinler olmaları dolayısı ile kitaba ilave edilmiştir.