&ldquoYersiz&ldquoliğin iki farklı çağrışımı bulunuyor. Birincisi şu: Her yorum, bir &ldquoşey&ldquoe yöneldiği sürece, bir &ldquoyer&ldquoe de yöneliyor demektir. Bunun tam tersini söylemek de doğru sayılacak: Yorumun bir &ldquoyer&ldquoden kaynaklandığı... Ancak yine iki durumda da &ldquoyer&ldquoden söz etmek aynı anda sınırlardan söz etmek anlamına geliyor: &ldquoYer&ldquoin sınırlarından... Sınırlardan söz etmek ise sınır dinamiğinin yarattığı biçimde &ldquoöte&ldquolerden de söz etmektir: Geçirgenlikten konuşmaktır ki, o geçirgenlik de &ldquoyer&ldquo kavramını, &ldquoyersiz&ldquoliğe doğru sürükler orayı dışarısı ile birlikte, bir &ldquokendine yabancılık&ldquo mekânı kılar. &ldquoYersiz&ldquoliğin ikinci çağrışımı, bir toplumsal uzlaşımın sonucu olarak, pek de olumlu bir anlam içermez: Bu &ldquoyersiz&ldquo durum, &ldquotutarlılığın&ldquo yitirildiği ve konunun (artık bir daha toparlanamayacak biçimde) dağılıp gittiği imasını içinde taşır. Böylece, &ldquoKonunun tutarlılık noktası nedir?&ldquo sorusu gündeme geldiğinde, &ldquoyersiz&ldquoliğin olumsuzluğu da kendiliğinden gündeme gelecektir. Oysa o &ldquotutarlılığın&ldquo kodlanmış bir &ldquoşey&ldquo olduğunu vurguluyorsak, yorumların da &ldquoyersiz&ldquoleşmesi gerekecektir ve olumsuzluk yerini olağanlığa bırakacaktır: &ldquoYersizlik&ldquo, olağan biçimde olumsuzdur. Fakat, bir kodlamaya karşı olumsuzdur bu olumsuzlama da, &ldquogerçek durumdan&ldquo söz edilmediği, kodlamalar içinde kalındığı zamanlarda doğmaktadır.
(Arka Kapaktan)