İtalya&rsquonın güneyinde, bir adam yıllar önce ayrıldığı köyüne döner. Onu köyde ölüm ve şehvet beklemektedir. Şehvet kısa sürecek, ölüm hemen gelecektir. Ve Scorta Güneşi bir ailenin, ki güneşin vurduğu adı taşımaktadırlar, beş kuşağını birden terletecek, o beş kuşağın beşini de yakıp kavuracaktır. Doğan Kitap okurlarının Kral Tsongor&rsquoun Ölümü&rsquoyle tanıştığı Laurent Gaudé&rsquonin etkili romanı böyle başlar işte.
Scorta&rsquolar eşkiya dedelerinin attığı tohumla var olurlar. Her kuşakta bu kan kendini öyle ya da böyle gösterecektir. Ana hikâye, Carmela ve üç erkek kardeşinin dayanışmayla kurduğu yeni bir hayat üzerinde gelişir. Cani bir baba ve dilsiz bir anneden dünyaya gelen üç kardeşe, en yakın arkadaşlarının eklenmesiyle oluşan bu hayat, sırlarla ve sonsuz bir aşkla örülmüştür. Montepuccio&rsquonun yakıcı güneşini sırtınızda hissedeceğiniz, daha ilk sayfasından itibaren kendinizi kaptıracağınız bir edebiyat şöleni Scorta Güneşi. Dramlar, hüzünler, mücadeleler birbirini izler ve Gaudé olağanüstü kişilikler yaratır bu şölende. Aynı zamanda tiyatro oyunları yazan Gaudé bu yeni romanıyla 2004 yılında Goncourt Ödülü&rsquonün de sahibi oldu.
Kitaptan
&ldquoBir ay sonra, sabah ışığının taşları ısıtmaya başladığı saatte, Domenico&rsquonun güzel evinin kapısı vuruldu. Domenico açmaya gitti. Elia karşısında duruyordu. Gülümseyerek. Para dolu zarfı kendisine uzattı.
Burada kalıyorum, dedi.
Biliyordum, diye yanıtladı dayısı bir fısıltı gibi.
Nasıl? diye sordu Elia, şaşırmıştı.
&rsquoBu aralar hava fazlasıyla güzel&rsquo dedi Domenico. Elia&rsquonın hiçbir şey anlamadığını görerek onu içeri girmeye davet etti, içecek bir şeyler verdi ve açıkladı. &rsquoHava fazlasıyla güzel. Bir aydır güneş insanı çarpıyor. Gitmen imkânsızdı. Güneş gökyüzüne hükmettiğinde, taşları çatlattığında, yapacak hiçbir şey yoktur. Bu toprağı çok fazla seviyoruz. Bize hiçbir şey verdiği yok, bizden daha yoksul, ama güneş onu bir kez ısıtmaya başladı mı içimizden hiçbiri bu toprakları terk edemez. Bizler güneşten doğduk, Elia. Onun sıcaklığı bizim içimizde. Bedenlerimiz onu ne kadar uzakta hissederse hissetsin, o süt bebeği tenlerimizi ısıtarak hep oradaydı. Bizlerse onu sürekli yiyoruz, dişlerimizle kıtır kıtır kemiriyoruz. Güneş orada, yediğimiz meyvelerin içinde. Şeftaliler. Zeytinler. Portakallar. Hepsinde onun kokusu var. İçtiğimiz zeytinyağıyla birlikte boğazımızdan içeri kayıp gidiyor. Güneş içimizde. Bizler güneş yiyicileriz. Gitmeyeceğini biliyordum. Son günlerde yağmur yağmış olsaydı, belki gidebilirdin. Ama şimdi, bu imkânsız.&rsquo&ldquo
(sayfa 144)
(Tanıtım Yazısı&rsquondan)