Bir dere kıyısında yüksek bir duvar vardı. Duvarın üstüne de, susamış dertli bir kişi çıkmıştı. Suya ulaşmasına, susuzluğunu gidermesine o duvar engel oluyordu. Ansızın suya bir kerpiç parçası attı.
Suyun sesi, bir sevgilinin sesi gibi tatlı idi. O adam, suyun sesini duymak için duvardan kerpiç koparıp suya atmaya başladı. Sudan da, “Ey insanoğlu!“ diye ses geliyordu: “Böyle kerpiç atmaktan, sana ne fayda var?“ Adam cevap verdi: “Ey su! Bu atıştan benim için iki fayda vardır.
Birinci fayda: Benim suyum sesini duymamdır. O ses, susuzlara rebâb sesi gibi pek tatlı gelir. Su sesi, İsrafil’in sesine benziyor. Ölü bile bu sesten dirilmededir. Yahut o da ses, ilkbahar günlerindeki gökgürültüsüne benziyor. Bu ses yüzünden bağlar, bahçeler güzelleşir. Yahut o da ses, kıyamet gününde Peygamber efendimizin âsîlere erişen şefâat nefesi gibidir. Yahut o da ses, Ya’^kûb’un ruhuna ulaşan, güzel ve latîf bir Yûsuf’un kokusu gibidir.
İkinci fayda: Koparıp attığım her kerpiçle duvar alçalıyor. Bu varlık duvarı yüksek bulundukça, baş eğmeye yani secde etmeye engel olur. Bu toprak bedenden kurtulmadıkça, eğilip etmeye engel olur. Bu toprak bedenden kurtulmadıkça, eğilip âb-ı hayata secde etmek ve ondan doya doya içmek imkânı yoktur. Bu varlık duvarı üstünde bulunanlardan kim daha fazla susamışsa, duvarın taşını, kerpicini o daha çabuk koparır atar...“
Mesnevî, b. 1192, II, 1214)

Diğer Kredi Kartları : 10,00 Peşin(Tek Çekim)