Hasan Göztepe, yaşamı şiirlemek istiyor. Şiir
yazarak yaşamı daha anlamlı kılma, yarınların
daha güzel olması için dizelerle yarınlara renk
oluşturma çabası onunki... Ne güzel!
Günlük yaşamı, ayrıntıları, bütünü, gelecek
düşlerini, şiirle yeniden adlandırmaya çalışıyor.
Onun şiirlerinde başarı, bir yüreği doldurmakla
özdeş...
Çok olmanın kazanmayı getirmediğini, örgütsüz
olunca yenilginin kaçınılmaz olduğunu
vurguluyor.
Zaman zaman, toplumsal eleştirisini de,
gülmeceye yaslanarak, yalın ve çarpıcı bir şekilde
şiirleştiriyor. Kısacık "Tuhaflık" şiirinde olduğu
gibi:
"Bu ne biçim iştir Anlaşılmaz! Halkın eli-kolu
bağlı Vekiline 'dokunulmaz!' "
İnsanlar ve insanlık için baş tacı ettiği şeyse,
sevgi. Ama, "sevgi"nin\ de, giderek yozlaştığının
ayrımında. Eskiden "bir çay", "Bir simit"
ederken, şimdi ise "yatlar, katlar"... Şair soruyor:
"Sevgi mî çok ucuzdu o zaman? Yoksa kat, /Araba
i Ve i 'Yat'mı Ucuzladı bu zaman?"
Bu söylediklerimizi, "Şiir ve Ben" şiirinde ne
güzel anlatıyor gerçekte... "Şiir ve ben, i
Oyuncağıyla oynayan Bir çocuk Yavrusunu
kucaklamış I Bir ana" diye başlayan bu şiir, bazen
engin denizler gibi, bazen de namludan fırlamış hedefe
koşan bir fişek gibi olduklarını vurguluyor. Şiirin de,
kendinin de...
Ve "Vasiyet"\ni de yazıyor şiirle... Güzel günleri
göremeyebilir ama, güzel günlerden umudu
kesmiyor hiç. Onun için, mezar taşına, "Ömrü
yetmedi" yazılmasını istiyor.
Hasan Göztepe'nin şiirleri, umuda ve dostluğa
bir çağrı olarak okunmalı.