Köksüzlere Adanmış Bir Büyük Aşk Romanı...
Henüz küçük bir çocukken, annesinden koparılmıştır Gamaliél. Oğlunu faşizmin baskısından korumak isteyen annesi onu başka bir kadına, Macar İlonka&rsquoya bırakmak zorunda kalmıştır. İlonka gece kabarelerde çalışır, kaba erkeklere eğlence sunar ancak gündüzleri bu &ldquovaroluş suçlusu&ldquo çocuğa normal bir hayat sağlamaya çalışır. Yahudi Gamaliél yeni hayatının gereklerini yerine getirecek, Katolik duaları ezberleyip, ismini Péter olarak değiştirecektir. Tek arzusu, savaşın bitmesi, böylece ismine ve kimliğine kavuşmaktır. Oysa 1956 yılında Sovyet tankları girer Macaristan topraklarına ve Gamaliél&rsquoin hayali suya düşer. Avrupa&rsquoya kaçar, sonra da New York&rsquoa... Bu arada acı bir yetenek keşfeder kendinde: başkaları için yazmak. Tek gücü olan kelimeleri kullanarak kaybedilmiş bir hayatı sürdürmeye çalışacaktır. Yaşlılık yıllarında hastanede karşılaştığı konuşmayı reddeden bir kadın ona geçmişinden izler sunmaktadır. Bu bir ışıktır, ama onu nereye kadar aydınlatabilecektir?
Nobel Barış Ödülü sahibi olan Elie Wiesel, XX. yüzyılın en önemli kişiliklerinden biri hiç kuşkusuz. Sürgünler Çağı, onun kendi geçmişinden de esinlenen, dünyada hiçbir yere ait olamadan yaşayanlara adadığı bir roman. Gerçek bir sürgün romanı ama diğer yandan da gerçek bir aşk romanı. Okuyucuya kentler, düşler, aşklar, hayal kırıklıkları ve felaketler eşlik ediyor bu yolculukta. Wiesel&rsquoin kaleminden çıkan bu büyük roman Doğan Kitap&rsquoın edebiyatsever okuyucularını kesinlikle tatmin edecektir.
Kitaptan
&ldquo... Mutsuz bir kadının, annesinin eteğine yapışmış, korku içinde bir Yahudi çocuğu. Saklandıkları oda karanlık. &ldquoAnne&ldquo diye fısıldıyor hikâye dinlemeye bayılan oğlan, &ldquobana bir şey anlat, bildiğim bir şey olsa da olur önemli olan senin sesin, evet, dinlemek istediğim hikâye değil, senin sesin.&ldquo &ldquoŞimdi olmaz&ldquo diyor annesi. &ldquoPeki ne zaman?&ldquo &ldquoYarın?&ldquo &ldquoYarın, ne zaman olacak? Bundan sonra yarının geldiğine emin misin?&ldquo Anne, pimpirikli bir komşuyu ya da yoldan geçmekte olan birini kuşkulandırmamak için, alçak, alçacık bir sesle, gözyaşı dökmeden ağlıyor.&ldquoUslu ol, bir tanem. Yarın olacak. Her gecenin bir sabahı vardır.&ldquo Oğlan hıçkırıklarını tutmaya çalışıyor. &ldquoAma sen yarın burada olmayacaksın!&ldquo &ldquoGeri döneceğim, söz veriyorum.&ldquo &ldquoNe zaman? Ne zaman geri döneceğini bilmek istiyorum!&ldquo &ldquoYakında, bir tanem, yakında. Ama senin uslu olman lazım.&ldquo Uslu olmak istiyor, ama annesinden ayrılmayı kabul etmiyor. Annesi başını, kaşlarını, dudaklarını okşuyor. &ldquoBir gün anlayacaksın hayatım. Başka çaremiz yok. Dünya kötü, bizi dışlıyor, bizi reddediyor. Bizi mahkûm ediyor.&ldquo Oğlan annesinin kulağına fısıldıyor: &ldquoDünya ne demek? Nerede başlıyor?&ldquo &ldquoDünya bir hikâyedir.&ldquo &ldquoAnlatsana.&ldquo &ldquoÖnce onu bulmak gerekir.&ldquo &ldquoNerede?&ldquo &ldquoSokakta&ldquo diye cevap veriyor annesi. &ldquoKarşı binada. Yoldan geçerken sana dik dik bakan adamda. Herkesin içinde... İnsanın içi iyiyse, hikâye de güzeldir. Ama kötüyse, zehirleyici de olabilir. Ve o zaman...&ldquo (sayfa 37)
(Tanıtım Yazısı&rsquondan)