İnsanoğlu ilk çağlardan bu yana, sözlü olsun yazılı olsun, duygu, düşünce ve hayallerini önce genel olarak nazma, özel olarak da şiire benzeyen ifade kalıplarıyla ifade etmiştir. Düzyazı daha sonraki dönemlerde gelişmiş ve kullanılmaya başlanmış bir anlatım yoludur. O sebeple kültür ve medeniyet tarihinin başlangıcından itibaren, şiirin edebiyat sanatının en yaygın türü olduğunu söylemek yanlış olmaz. Bu durum, başka bütün edebiyat ve kültürlerde olduğu gibi bizim kültür ve edebiyat hayatımız için de böyledir. Şiir Türk edebiyatında da diğer türlere göre ağırlığını her zaman daha fazla hissettirmiş, bütün havatın daima üstün bir ifade vasıtası olarak algılanmış ve şairler her dönemde itibar görmüş ve yüceltilmiştir.
Tanzimatın ilanından (1839) sonra gelişen ve yaygın olarak Yeni Türk Edebiyatı olarak adlandırılan son dönem edebiyatımızda da, her ne kadar hikâve, roman ve piyes yazımında büyük bir atılım yaşanmış olsa da “şiir önemini ve ayrıcalığını yine büyük oranda korumuştur. Dolayısıyla sanat ve edebiyat dünyamızı dolduran tartışma, değişme, çeşitlenme ve zenginleşmelerin merkezinde de hep “şiir“ yer almıştır. Bununla beraber, bugüne kadar yeni şiirimizdeki bu çalkantıları, onun güçlü veya zayıf yönlerini, şairlerimizin dünya görüşlerini, onların sanat ve şiir anlayışlarını poetik nitelikler taşıyan metinler esas alınarak inceleyen kapsamlı, derli toplu bir çalışma da maalesef yapılmış değildir. Alâattin Karacanın İkinci Yeni Poetikası adlı özlü çalışmasının ön sözünde belirtildiği gibi ülkemizde poetika konusunda hazırlanmış uzun soluklu çalışmalar yok denecek kadar azdır. Bu alanda yapılmış az sayıdaki çalışmada birtakım eksiklikler bulunmasını ise onların ilk ve öncü çalışmalar olmasına bağlamak ve doğal karşılamak gerekir. Aynı bakış açısıyla bizim bu çalışmamızın da bazı yanlış ve eksik değerlendirmeleri ihtiva etmesi normal karşılanmalı ve yeni Türk şiirinde görülen çeşitli tartışma, değişme, yöneliş ve eğilimler üzerine yapı.
(Tanıtım Bülteninden)

Diğer Kredi Kartları : 35,00 Peşin(Tek Çekim)