Günümüzde tek bir yapısalcılıktan söz etmek mümkün olamıyor. Yapısal yöntemi kullanan dilbilim, göstergebilim, budunbilim vb. arasındaki ayırımların yanı sıra, her birinin kendi içinde de önemli yöntemsel farklılıkları bulunuyor. Bu yöntem faklılıkları içerisinde Yapısalcı kabul edilen hangi çalışmanın yapısalcı olduğunu belirlemek güçleşiyor. Örneğin, Noam Chomsky’nin “üretici-dönüşümsel dilbilgisi“ kuramı yapısalcılık içerisinde değerlendirilirken başka bir yerde Chomsky neredeyse yapısalcılık karşıtı olarak değerlendirilir.
Fakat tüm farklı değerlendirmeler yapısalcığın temel eseri ve kurucusu konusunda hemfikirdiler: Genel Dilbilim Dersleri ve Ferdinand de Saussure. Saussure, dilbilimi, diğer bilimler arasında bir yere yerleştirmeni olanaklı olduğunu söyler. Ona göre, “Dildeki her şey ruhsaldır“ ve Göstergebilim, toplumsal ruhbilime bunun sonucu olarak da genel ruhbilime bağlanacak bir bilimdir.
Aslında Yapısalcılık büyük kuramların beşiği olan Avrupa’nın başta Hegelci ve Marksist olmak üzere Bütünlükçü kuramlara gösterdiği bir ilk tepki sayılabilir.
Tüm Yapısalcılar, yapısalcılığın felsefi bir kuram değil, bilimsel bir yöntem olduğunu iddia ederler. Tabii eğer Yapısalcılık bir felsefe değil de bilim yöntemi ise, o zaman Marksizmin Felsefenin ancak bilimlerden sonra ortaya çıkabileceği, tezinin de kabul edilmesi gerekiyor. Bu tez yapısalcılığın kuramı oluyor. Bu anlamda kuramsızlık konusundaki tek örnek Yapısalcılar değildir. Çünkü Nitzsche Yapısalcılardan bi adım öndedir - kuram karşıtlığını açıkça ifade eder.
Antropoloji dışında en önemli Yapısalcılık kuşkusuz Piaget’nin Bütünlük, Özdedüzenleme ve Dönüşüm olarak tanımladığı Yapısalcılıktır. Piaget’nin Yapısalcılığı, Lucien Goldman’ın “Genetik Yapısallcılık“ ında izlenebileceği gibi bazı Marksistlerin yapısalcı ve tarihsici yönelimleri birleştirme girişimlerine yol açtı.
(Arka Kapak)

Diğer Kredi Kartları : 9,00 Peşin(Tek Çekim)