Renard&rsquoın günlüğünden damıtılmış yazma işi, yazma eylemi ve yazarlığın güçlükleri üstüne seçmeler. Bir yazarın yazıya, dolayısıyla kendine bakışına ilişkin, nokta atışlarıyla, deneyimlerle, öğütlerle, ıskalamalarla örülmüş incelikli bir toplam. Alaycı bir gülümseme, dimdik bir duruş...

&ldquoYazarın işi yazmayı öğrenmektir. Ne olursa olsun yalan söylemeyeceğim. Kendime şu soruları soruyorum: Neyi severim? Neyim? Ne istiyorum? Bunlara içtenlikle yanıt vereceğim, çünkü öncelikle kendimi aydınlatmak istiyorum. Kendimi ne iğrenç, ne de saf biri gibi görüyorum. Gerçekten, kendime büyüteçle bakacağım.&rdquo

Jules Renard, 1864&rsquote Mayenne&rsquode Chalons-du-Maine&rsquode müteahhit bir baba ve işçi bir annenin dördüncü ve son çocuğu olarak dünyaya geldi. 1866&rsquoda babasının belediye başkanı seçilmesiyle aile Chitry-les-Mines&rsquoe taşındı. Pierre-Jules 1883&rsquote Paris&rsquote üniversite denkliğini aldı, ama Ecole Normale Supérieure sınavına girmeyi reddetti ve bunu sonra bir yazısında, &ldquoBen eski ekolden, okuma bilmeyenlerin ekolündenim,&rdquo diye açıkladı. Mezuniyetinden sonraki birkaç senesini ailesinden aldığı bir harçlıkla ve zamanını tamamen edebiyata adayarak geçirdi. Bu sürede okuyup yazdı, edebiyat çevresini tanımaya çalıştı ve bir roman yazmaya başladı. 1888&rsquode yaptığı mantık evliliği maddi durumunu iyileştirdi ve çiftin iki çocuğu oldu. 1889&rsquoda le Mercure de France adlı genç yazarlardan oluşan bir grupta aktif rol aldı. Üç yıl sonra yayımlanan ve edebi bir paraziti konu edinen hikâyesi L&rsquoEcornifleur ile başarı elde etti. Le Plaisir de Rompre ve Le Pain de Ménage adlı iki piyesi ün kazandı. 1900&rsquoda Jules Renard Légion d&rsquoHonneur&rsquoe layık görüldü ve belediye danışmanı oldu. İki sene boyunca gazete editörlüğü yaptıktan sonra 1904&rsquote babası gibi belediye başkanı seçildi. Toplumsal cehaletin ortadan kaldırılmasına ve eğitim imkânlarının yaygınlaştırılmasına eğildi. 1907&rsquode Goncourt Akademisi&rsquone seçilince orada da etkin rol aldı. Dreyfus Vakası&rsquonda Emile Zola&rsquoya destek verdi. Victor Hugo&rsquonun büyük bir hayranıydı. Ölümünden sonra yayımlanan (1925-1927) günlükleri dönemin edebiyat çevresini tanımada önemli bir kaynak oluşturdu.  Yazar, kalp-damar hastalığından ötürü 1910&rsquoda hayatını kaybetti.